Հիմալայներում եղած ժամանակ ես իրապես սկսեցի պատկերացնել այսպես կոչված զգայական հավասարություն: Այն կենտրոնանում է մի բանի վրա, որը ես արդեն կարդացել էի Ռաբբի  Հայման Շակտել հեղինակի «Կյանքի իրական վայելքը» գրքում: Նա երջանկությունը ներկայացրել է այսպես.«Երջանկությունը այն չէ, որ մարդ ունենա այն, ինչ ուզում է, փոխարենը այն է, որ մարդ ուզենա այն, ինչ ունի»:

Այլ կերպ ասած` ես կարծում եմ, որ Բութանի բնակիչները հավատում են, որ երջանկությունը այն է, որ ուզում ես այն, ինչ ունես…պատկերացրեք երախտագիտության զգացում է առաջանում, երբ արդեն ունես այն, ինչ ցանականում ես, որն էլ բերում է բավականության զգացում: Բութանցիները կենտրոնացած չեն այն բաների վրա, որ չունեն: Նրանց կրոնը, մեկուսացվածությունը և խորին հարգանքը դեպի իրենց մշակույթը, բոլորը միասին խթանել են իրենց ունեցածի նկատմամբ երախտագիտության զգացումը:

Եթե ուշադիր լինենք կտեսնենք, որ արևմտյան երկրներում բավականին հաճախ ենք կենտրոնանում երջանկության փնտրտուքի վրա. կարծես երջանկությունը մի բան է, որին մենք պետք է հասնենք, մի իր, որ պետք է ձեռք բերենք կամ, միգուցե, մի քանի իրեր:

Շարունակությունը՝ կարդալ այստեղ կամ լսել հոլովակում:

HD որակով դիտել այստեղ:

Նմանատիպ նյութեր

• «Ամենակարևորը մեզ ոչ ոք չսովորեցրեց...». Վարդգես Պետրոսյան
• Ներդաշնակության 6 կանոնները
• Ժպիտի թաքնված ուժը. Ռոն Գուտման
• Սոս Սարգսյանի մտքերը տարբեր հարցազրույցներից
• Մտորելու համար. ԱՖՈՐԻԶՄՆԵՐ

Նոր նյութեր

Միացեք մեզ YouTube-ում... 80հզ.+ բաժանորդ

Աղբյուրը: http://kiss.am/xarynkar/vol25/kyanqi_irakan_vayelqy_p.png